"Przygody Rózi i chłopca o imieniu Dziadek"

Dziś Dzień Dziadka. Z tej okazji proponuję Wam książkę, która nie tylko opowiada o relacjach dziadków z wnukami, ale też powstała dzięki niezwykłej współpracy pewnego starszego pana i jego wnuczki.

Punktem wyjścia "Przygód Rózi i chłopca o imieniu Dziadek" jest sytuacja, którą pewnie każdy nas świetnie zna - kilkuletnie dziecko prosi swojego dziadka o opowieść. Nie chce jednak słuchać żadnej znanej sobie bajki, chce, by dziadek wymyślił coś zupełnie nowego. Zadanie jest o tyle trudne, że bohaterami mają być dziadek jako mały chłopiec oraz sama dziewczynka, czyli Rózia. Dziadek tworzy więc historię Rózi i chłopca o imieniu Dziadek. I tu zaczyna się zabawa z czytelnikiem.

Rózia i Dziadek wędrują przez las. Zapada już wieczór, gdy trafiają do chatki pewnej samotnej staruszki. Coś Wam to przypomina? Tak, to nawiązanie do Jasia i Małgosi. Czy jednak historia zgubionych dzieci musi się powtórzyć? Nieufny, strachliwy Dziadek dopatruje się w staruszce podobieństw do czarownicy z bajki. Odważna Rózia nie jest skłonna do uprzedzeń. Dalsze przygody tej pary nawiązują do innych znanych bajek i są pretekstem do wyłożenia nam ważnej prawdy o człowieku. W posłowiu Elliot Aronson tak formułuje tę prawdę: jeśli będziemy traktowali ludzi tak, jak chcielibyśmy, żeby oni nas traktowali, to prawdopodobnie tak będą nas traktować.  Jak dla mnie morał podany jest zbyt bezpośrednio, ale podoba mi  sposób dochodzenia do niego. Zupełnie nowe potraktowanie motywów znanych z klasycznych bajek na pewno nie raz zaskoczy małego słuchacza.

Książka jest napisana prostym, przystępnym językiem. Wydawało mi się, że nawet zbyt prostym, jednak po przeczytaniu posłowia zrozumiałam, w czym rzecz. Chodzi o okoliczności powstania "Przygód Rózi i chłopca o imieniu Dziadek". Książeczkę tę napisaliśmy, gdy moja wnuczka Ruthie miała 6 lat (ja miałem wtedy 71 lat), pisze autor Elliot Aronson. 3 lata wcześniej stwierdzono u niego schorzenie siatkówki, które powodowało szybką utratę wzroku. Gdy Elliot Aronson już prawie nie widział, został poproszony o to, by pomógł swojej sześcioletniej wnuczce nauczyć się czytać. Miała ona poważne problemy w szkole i groziło jej powtarzanie klasy. Dziadek wpadł na pomysł, by wykorzystać ich wspólną pasję - zamiłowanie do opowieści.  Tak oto do pracy zasiadło dwoje autorów: jeden nie potrafił czytać, drugiemu z kolei z trudem udawało się odszyfrować litery nawet wielkiego rozmiaru. Zaczęliśmy snuć opowieść "Przygody Rózi i chłopca o imieniu Dziadek". Jak można się domyślić, Ruthie z pomocą dziadka bardzo szybko nauczyła się czytać.

Piękny jest kontekst powstania tej książki. Relacja dziadka i wnuczki jest tu wyjątkowa i wzruszająca. Takich wspaniałych relacji z dziadkami życzę swoim oraz Waszym dzieciom.

Przygody Rózi i chłopca o imieniu Dziadek

Elliot Aronson, Ruth Aronson

Ilustracje: Edyta Chachulska

Wydawnictwo Charaktery